Nieuwe Joodse begraafplaats

De eerste Joodse vestiging in Vaals vond plaats met de uittocht van de Joden uit Pruisen (Duitsland) (eind 18e eeuw) als reactie op de Napoleontische tijd. Schaarse bronnen maken melding van toelating van Joden in het voor die tijd tolerante Vaals. Joodse begraafplaatsen worden aangelegd voor de eeuwigheid, tot de wederopstanding der doden in een messiaanse tijd, zoals de Joodse profeten voorspeld hebben.

In plaats van bloemen ziet men wereldwijd kleine kiezelstenen op Joodse graven of zerken. In het Jodendom hebben begraafplaatsen dezelfde heilige status als die van synagogen. Op Sjabbat en Joodse feestdagen is het verboden de begraafplaats te betreden.

Mannen en jongens dienen tijdens een bezoek of werk op de begraafplaats steeds een hoofdbedekking te dragen. De nieuwe Joodse begraafplaats werd aangelegd in het begin van de 19de eeuw. De Joodse gemeenschap van Vaals kende eind 19de en begin 20ste eeuw haar bloeitijd. Uit die tijd stammen de meeste graven. Ook begroef men er Joden uit Duitsland en België vanwege de Staatsgarantie, sinds 1814, betreffende de eeuwige grafrust, die in de buurlanden niet gegarandeerd was.

De begraafplaats was in gebruik tot vlak voor de deportatie en moord van de Joden, tijdens de bezetting van Nederland, door Nationaalsocialistisch Duitsland (1940-1945). Op deze begraafplaats bevindt zich één van de oudste grafstenen van Limburg. Een onbekende vrouw stierf in 1756.